Geboorteverhaal van Klaas

Geboorteverhaal Klaas

Hier voor jullie het geboorteverhaal van onze zoon, of wat ik me er nog van herinner... Hopelijk kan ik met dit verhaal andere aanstaande mama's met een stuitligger overtuigen om toch niet onmiddellijk voor een keizersnede te kiezen, maar te zoeken of er andere mogelijkheden zijn. Want dat deed ik en al verklaarden velen mij 'zot', ik zou het zo opnieuw doen...

Sinds 20 weken zwangerschap lag onze Klaas in stuit. Na dagen oefeningen te doen: op handen en knieën, handenstand, een koud compress op de buik en onderaan een warm, muziek afspelen onderaan, hurken en omhoog springen in het zwembad, moxa therapie en tenslotte een uitwendige kering, bleef onze Klaas koppig in stuit liggen. Onze gynaecoloog, Ingrid Thijs, zag een stuitbevalling wel zitten. Alleen was de rest van het team niet zo zeker over een stuitbevalling en dit maakte mij bang. Ik wilde namelijk zeker zijn dat het niet zou uitdraaien op een spoedkeizersnede, gewoon omdat het team het niet meer zag zitten... Op 38 weken maakte ik -zeer last-minute- een afspraak bij Cha'Ban in Antwerpen. Hij en zijn team doen stuitbevallingen in St. Vincentius, Antwerpen. De grootte van mijn bekken werd ook in die week gemeten met een scan en goedgekeurd. 

Al voor mijn zwangerschap was ik overtuigd om thuis te bevallen. De stuitligging bracht eerlijk gezegd veel stress te weeg, vooral omdat de tijd om beslissingen te maken elke dag korter werd. Een keizersnede zag ik helemaal niet zitten. Gelukkig kwam ik via vriendinnen in contact met de juiste mensen en tot mijn grote opluchting mochten we van Cha'Ban voor een stuitbevalling gaan. 

Op donderdag 10 februari, de uitgerekende datum, kreeg ik om 10 uur 's avonds enkele voorweeën en veel slijmverlies. We waren diezelfde dag nog naar de gynaecoloog geweest, die constateerde twee cm ontsluiting. Eerst probeerde ik nog te slapen, maar dat was lastig, dus besloot ik om beneden wat tv te kijken. We timde de weeën met een weeëntimer-app, maar ze kwamen erg onregelmatig, de hele nacht door. Vrijdag 11 februari had ik de hele dag nog last van voorweeën. Ik voelde me 's morgens ellendig. Maar de weeën zetten niet door, dus ging Tom nog werken. Hij kwam om half 11 al terug thuis omdat zijn collega's vonden dat hij bij mij moest zijn. Ondanks dat mijn weeën niet doorzetten, was ik wel erg blij dat Tom thuis was.

Tom en ik gingen in de namiddag nog wandelen in de Halve Maan. Zo hoopten we dat de weeën na een wandeling zouden doorzetten. Onderweg moesten we af en toe stoppen om een pijnscheut op de vangen, maar het viel allemaal goed mee. Ondanks de wandeling werden de weeën niet regelmatiger.

'S avonds belden we Patty, onze vroedvrouw van Bollebuik, om haar op de hoogte te stellen dat het misschien wel begonnen kon zijn. Zo waren wij gerustgesteld en kon Patty Johanne, onze andere vroedvrouw, op de hoogte brengen als haar wacht zou wisselen om 2u 's nachts.

'S avonds was er niet echt voorruitgang. Tom raadde me aan vroeg te gaan slapen, dus deed ik dat en kroop ik om 21u mijn bed in. Tot 24u kon ik slapen.. daarna werden de weeën intenser. Ik ging weer naar beneden. Tom bleef slapen, tot dat ik hem riep omdat ik geen blijf meer met mezelf wist.. Rond half 1-1u brak mijn water. Dit was geen vloed, maar water -niet zo dik als het slijm dat ik verloor- dat ik in kleine druppeltjes verloor. Om zeker te zijn van dit, blies ik op mijn hand en vingen we het water op om te zien of het helder was. Het water zag licht roze met kleine vlokjes. Na 2u, bij de wisseling van wacht tussen Patty en Johanne, belden we Johanne op. Zij besloot onmiddellijk te komen omdat een stuitbevalling soms wel snel kan gaan.

Om 3u kwam Johanne aan bij ons en ze stelde vast dat ik 5-6cm ontsluiting had. We besloten onmiddellijk naar Sint Vincentius in Antwerpen te vertrekken, waar we om 4u 's nachts aankwamen. Ik had de rit naar ginds erger verwacht. Op het moment kon ik wel geen radio verdragen. We waren snel (op 50 minuten) ter plekke.. Gelukkig is er 's nachts geen file!

In het ziekenhuis mochten we ons installeren in de verloskamer. Tijdens een wee wreef Johanne over de onderkant van mijn rug, terwijl ik op een bal zat, leunde op het bed met mijn hoofd en Tom me hielp met in- en uitademen. Ik kreeg ook een infuus, voor als de weeën tijdens de bevalling zouden stilvallen. Tussen de weeën door probeerde ik rond te lopen, wat rijstwafels te eten en aquarius te drinken.

De ontsluiting vorderde na een tijdje niet meer zo goed en bleef na een paar uurtjes hangen op 7-8cm. Cha'Ban werd gebeld en ik kreeg oxytocine bij, zodat de ontsluiting verder zou vorderen. Het was ook moeilijk om de harttonen van Klaas bij te houden. Tijdens een wee vielen ze soms weg of kregen we mijn harttonen te horen (door de ouderdom van het apparaat). Maar het hartje daalde soms ook en daarom moest het een beetje vooruit gaan. Door de oxitocine werden de weeën feller en pijnlijker. Bij 8-9 cm kreeg ik ook lichte persdrang. Dit moment vond ik het zwaarste van de hele bevalling. Voorheen viel alles allemaal erg goed mee.. Ik ving de pijnlijke weeën nog steeds op, op de bal, knijpend in Toms arm en tussendoor probeerde ik rond te lopen, zodat Klaas goed zou zakken.

De persdrang werd feller en feller bij 9,5cm. Ik nam plaats op het bed (op handen en knieën) zodat de baarmoedermond nog verder zou verstrijken. Tussen de weeën door deed ik nog even een dutje. De weeën waren nu heel stevig. Klaas was nog niet volledig ingedaald om te mogen persen (H2), wat ik met de persdrang verschrikkelijk vond.

Uiteindelijk mocht ik toch aan het persen beginnen. Het persen op de baarkruk zag ik niet meer zitten, dus werd het bed omgebouwd. Het persen zelf ging erg goed (zelfs 'heerlijk', na zo een persdrang), met de hulp van mijn vroedvrouw, vroedvrouw Bieke van het ziekenhuis, Tom en de rest van het team. Ik kreeg onderaan verdoving, die zorgde dat ik de knip niet voelde (bij stuitligging wordt er vaak geknipt om zeker alle ruimte te hebben. Anders knippen ze overigens liever niet.). Eerst kwamen Klaas zijn billen en zijn rug te voorschijn. Na 4-5 persweeën, 20 minuutjes persen, werd Klaas om half 12 's middags geboren! Hij mocht fijn bij mij liggen. En nadat hij nog even warm gewreven werd, kregen we zijn eerste kreetjes te horen. 

Om 17u vertrokken we terug richting huis...

De volgende dagen kregen we begeleiding van onze vroedvrouw (een half uurtje per dag) en kraamhulp (3 x 4 uur in de week).

Grote dank gaat uit naar Johanne, mijn vroedvrouw. Mijn vriendinnen en kennissen die me de juiste richting uit stuurden. En natuurlijk, zonder het team van Sint Vincentius was dit nooit gelukt! Ook Bieke, de vroedvrouw van het ziekenhuis, wens ik iedereen toe. Tenslotte ook een dikke kus aan mijn Tom, die al die uren 'mee-puffen' met glans doorstaan heeft :)