14 maart 2016

Geboorteverhaal van Klaas

Geboorteverhaal Klaas

Hier voor jullie het geboorteverhaal van onze zoon, of wat ik me er nog van herinner... Hopelijk kan ik met dit verhaal andere aanstaande mama's met een stuitligger overtuigen om toch niet onmiddellijk voor een keizersnede te kiezen, maar te zoeken of er andere mogelijkheden zijn. Want dat deed ik en al verklaarden velen mij 'zot', ik zou het zo opnieuw doen...

Sinds 20 weken zwangerschap lag onze Klaas in stuit. Na dagen oefeningen te doen: op handen en knieën, handenstand, een koud compress op de buik en onderaan een warm, muziek afspelen onderaan, hurken en omhoog springen in het zwembad, moxa therapie en tenslotte een uitwendige kering, bleef onze Klaas koppig in stuit liggen. Onze gynaecoloog, Ingrid Thijs, zag een stuitbevalling wel zitten. Alleen was de rest van het team niet zo zeker over een stuitbevalling en dit maakte mij bang. Ik wilde namelijk zeker zijn dat het niet zou uitdraaien op een spoedkeizersnede, gewoon omdat het team het niet meer zag zitten... Op 38 weken maakte ik -zeer last-minute- een afspraak bij Cha'Ban in Antwerpen. Hij en zijn team doen stuitbevallingen in St. Vincentius, Antwerpen. De grootte van mijn bekken werd ook in die week gemeten met een scan en goedgekeurd. 

Al voor mijn zwangerschap was ik overtuigd om thuis te bevallen. De stuitligging bracht eerlijk gezegd veel stress te weeg, vooral omdat de tijd om beslissingen te maken elke dag korter werd. Een keizersnede zag ik helemaal niet zitten. Gelukkig kwam ik via vriendinnen in contact met de juiste mensen en tot mijn grote opluchting mochten we van Cha'Ban voor een stuitbevalling gaan. 

Op donderdag 10 februari, de uitgerekende datum, kreeg ik om 10 uur 's avonds enkele voorweeën en veel slijmverlies. We waren diezelfde dag nog naar de gynaecoloog geweest, die constateerde twee cm ontsluiting. Eerst probeerde ik nog te slapen, maar dat was lastig, dus besloot ik om beneden wat tv te kijken. We timde de weeën met een weeëntimer-app, maar ze kwamen erg onregelmatig, de hele nacht door. Vrijdag 11 februari had ik de hele dag nog last van voorweeën. Ik voelde me 's morgens ellendig. Maar de weeën zetten niet door, dus ging Tom nog werken. Hij kwam om half 11 al terug thuis omdat zijn collega's vonden dat hij bij mij moest zijn. Ondanks dat mijn weeën niet doorzetten, was ik wel erg blij dat Tom thuis was.

Tom en ik gingen in de namiddag nog wandelen in de Halve Maan. Zo hoopten we dat de weeën na een wandeling zouden doorzetten. Onderweg moesten we af en toe stoppen om een pijnscheut op de vangen, maar het viel allemaal goed mee. Ondanks de wandeling werden de weeën niet regelmatiger.

'S avonds belden we Patty, onze vroedvrouw van Bollebuik, om haar op de hoogte te stellen dat het misschien wel begonnen kon zijn. Zo waren wij gerustgesteld en kon Patty Johanne, onze andere vroedvrouw, op de hoogte brengen als haar wacht zou wisselen om 2u 's nachts.

'S avonds was er niet echt voorruitgang. Tom raadde me aan vroeg te gaan slapen, dus deed ik dat en kroop ik om 21u mijn bed in. Tot 24u kon ik slapen.. daarna werden de weeën intenser. Ik ging weer naar beneden. Tom bleef slapen, tot dat ik hem riep omdat ik geen blijf meer met mezelf wist.. Rond half 1-1u brak mijn water. Dit was geen vloed, maar water -niet zo dik als het slijm dat ik verloor- dat ik in kleine druppeltjes verloor. Om zeker te zijn van dit, blies ik op mijn hand en vingen we het water op om te zien of het helder was. Het water zag licht roze met kleine vlokjes. Na 2u, bij de wisseling van wacht tussen Patty en Johanne, belden we Johanne op. Zij besloot onmiddellijk te komen omdat een stuitbevalling soms wel snel kan gaan.

Om 3u kwam Johanne aan bij ons en ze stelde vast dat ik 5-6cm ontsluiting had. We besloten onmiddellijk naar Sint Vincentius in Antwerpen te vertrekken, waar we om 4u 's nachts aankwamen. Ik had de rit naar ginds erger verwacht. Op het moment kon ik wel geen radio verdragen. We waren snel (op 50 minuten) ter plekke.. Gelukkig is er 's nachts geen file!


In het ziekenhuis mochten we ons installeren in de verloskamer. Tijdens een wee wreef Johanne over de onderkant van mijn rug, terwijl ik op een bal zat, leunde op het bed met mijn hoofd en Tom me hielp met in- en uitademen. Ik kreeg ook een infuus, voor als de weeën tijdens de bevalling zouden stilvallen. Tussen de weeën door probeerde ik rond te lopen, wat rijstwafels te eten en aquarius te drinken.

De ontsluiting vorderde na een tijdje niet meer zo goed en bleef na een paar uurtjes hangen op 7-8cm. Cha'Ban werd gebeld en ik kreeg oxytocine bij, zodat de ontsluiting verder zou vorderen. Het was ook moeilijk om de harttonen van Klaas bij te houden. Tijdens een wee vielen ze soms weg of kregen we mijn harttonen te horen (door de ouderdom van het apparaat). Maar het hartje daalde soms ook en daarom moest het een beetje vooruit gaan. Door de oxitocine werden de weeën feller en pijnlijker. Bij 8-9 cm kreeg ik ook lichte persdrang. Dit moment vond ik het zwaarste van de hele bevalling. Voorheen viel alles allemaal erg goed mee.. Ik ving de pijnlijke weeën nog steeds op, op de bal, knijpend in Toms arm en tussendoor probeerde ik rond te lopen, zodat Klaas goed zou zakken.

De persdrang werd feller en feller bij 9,5cm. Ik nam plaats op het bed (op handen en knieën) zodat de baarmoedermond nog verder zou verstrijken. Tussen de weeën door deed ik nog even een dutje. De weeën waren nu heel stevig. Klaas was nog niet volledig ingedaald om te mogen persen (H2), wat ik met de persdrang verschrikkelijk vond.

Uiteindelijk mocht ik toch aan het persen beginnen. Het persen op de baarkruk zag ik niet meer zitten, dus werd het bed omgebouwd. Het persen zelf ging erg goed (zelfs 'heerlijk', na zo een persdrang), met de hulp van mijn vroedvrouw, vroedvrouw Bieke van het ziekenhuis, Tom en de rest van het team. Ik kreeg onderaan verdoving, die zorgde dat ik de knip niet voelde (bij stuitligging wordt er vaak geknipt om zeker alle ruimte te hebben. Anders knippen ze overigens liever niet.). Eerst kwamen Klaas zijn billen en zijn rug te voorschijn. Na 4-5 persweeën, 20 minuutjes persen, werd Klaas om half 12 's middags geboren! Hij mocht fijn bij mij liggen. En nadat hij nog even warm gewreven werd, kregen we zijn eerste kreetjes te horen. 


Om 17u vertrokken we terug richting huis...
De volgende dagen kregen we begeleiding van onze vroedvrouw (een half uurtje per dag) en kraamhulp (3 x 4 uur in de week).

Grote dank gaat uit naar Johanne, mijn vroedvrouw. Mijn vriendinnen en kennissen die me de juiste richting uit stuurden. En natuurlijk, zonder het team van Sint Vincentius was dit nooit gelukt! Ook Bieke, de vroedvrouw van het ziekenhuis, wens ik iedereen toe. Tenslotte ook een dikke kus aan mijn Tom, die al die uren 'mee-puffen' met glans doorstaan heeft :)

20 opmerkingen:

  1. Oh Karen, dikke tranen van geluk rollen over mijn wangen. Zo heerlijk hoe het gelopen is! Ik ben blij dat je het aangedurft hebt. En ben er, samen met jou, zeker van dat er meer mensen met een stuitligger zich beter moeten informeren. Vincentius is TOP! En jullie deden het GEWELDIG!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fantastisch! Dapper van je om voor een stuitbevalling te gaan! Een hele dikke proficiat met jullie zoon! Geniet er maar volop van!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een hele dikke proficiat! Knap dat jullie dit avontuur zijn aangegaan!
    Zo'n geboorteverhaal lezen, is toch altijd heel erg speciaal!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Karen.
    Met verwondering lees ik jou verhaal. Het is alsof jij mijn verhaal beschrijft. Hier 9-11-16 begonnen aan een stuitbevalling nadat onze zoon de volledige zwangerschap in stuit had gelegen. Ook moxa enz. maar het mocht niet helpen. Helaas na 1.5uur persen besloot onze zoon dat het mooi geweest was en liet zijn hardslag zakken. Ik was van onderen al verdoofd voor de knip en de billen waren al geboren. helaas moest ik toen met gillende spoed naar de Ok voor een spoedkeizersneden. Helaas maar gelukkig hebben we een kern gezonde zoon. Fijn dat de keizersnede jou bespaard is gebleven want herstellen van een bijna bevalling en keizersneden valt niet mee. Ik ben het wel met jou eens dat je zeer weinig positieve verhalen leest over de stuitbevalling en dat dit een jonge moeder heel onzeker en gestrest maakt. Ik zou het zo weer doen als ik de kans kreeg.
    gr. Noortje.
    p.s klein verschil ik beviel net over de grens in NL

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Super! Pure oerkracht noem ik dat ;) En nu maar genieten!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik herken de bevallingskamer ;) en zo knap om voor een stuitbevalling te kiezen!!
    Hier eindigde het in spoedkeizersnee.

    dikke zoen

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Schoon verhaal! Ge zijt ook n zalig persoon om info aan te geven, woon omdat ge er zo voor open staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoe fijn om te lezen... zit hier ook met tranen in de ogen... dikke proficiat je moet het toch maar doen...
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Super dat het gelukt is op die manier!! Jiha!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. superwoman! We moeten een clubje oprichten, de "Diesterse stuiters" ofzo :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mijn dochter <3
    Ik had de laatste weken van je zwangerschap ook meer stress o.w.v. de stuitligging.
    Ons bezoekje aan Dr. Cha'Ban en het St Vincentius ziekenhuis + de goedgekeurde NMR van je bekken stelde me een klein beetje meer op mijn gemak maar ondanks mijn ongerustheid stond ik steeds achter jullie keuze #thuisbevalling #stuitbevalling in Antwerpen.
    Toen je me de 13de rond 18u opbelde en zei dat je mama was geworden van 'Klaas' en je al terug thuis in de zetel zat , was ik helemaal overdonderd!
    <3 Wat was/ben ik trots op jou! <3
    mama #Oma An x

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Waw, echt knap van jou. Een heel dikke proficiat. En nu GENIETEN

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik lees en kijk hier eigenlijk altijd heel anoniem mee naar al je creaties! Nog gefeliciteerd met jullie zoon! Mooi om je bevallingsverhaal te lezen, met name omdat het gaat om een stuitbevalling. Dit hoor je tegenwoordig niet meer zo vaak. Klinkt als een prima bevalling. Mijn dochter is ook in stuit geboren dus brengt wel wat herinneringen naar boven qua stuit op zich want onze bevalling was wel totaal anders! Geniet van jullie gezinnetje!!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wow Karen, vol bewondering heb ik dit verhaal gelezen, zo ontzettend trots op jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Een goeie 8 jaar geleden (oh my god, het lijkt alsof ik gisteren nog met alle dilemma's zat!) is onze oudste dochter ook gewoon vaginaal geboren nadat op alle echo's in stuit zat. ook in Sint Vincentius en het was bij mij echt een fluitje van een cent! het was zelfs spannend om op tijd in Antwerpen te geraken vanuit Mol want eigenlijk had ik vanaf ongeveer de eerste wee die ik voelde zo goed als totale ontsluiting! Omdat ik geen perswee gevoeld heb, perste ik op karakter en uiteindelijk zat er tussen de eerste wee (2u 's nachts) en de bevalling (rond half 6) bijna geen tijd... Ook de herkenbare pogingen om haar te draaien trouwens maar dat was geen avans ;-) Ik vond het nemen van de beslissing ook erg stresserend en vaak beangstigend maar ben zo blij dat ik gewoon kon bevallen!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Linkje naar hoe het bij ons ging: http://zwangerinbrussel.be/birth-stories/omgekeerd

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Zo blij voor jullie dat het een natuurlijke bevalling is kunnen worden! :-)
    Nogmaals proficiat!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Waauw, daar mag je echt heel erg trots op zijn!!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Beste Karen, bedankt voor je verhaal te delen. ik ben zelf zwanger ondertussen 36 weken en rond week 30 hebben we te horen gekregen dat ons dochter in stuit ligt. ik droomde zelf van een thuis bevalling, zo natuurlijk mogelijk, geen interventies en geen ziekenhuis. Maar mijn echtgenoot vond het te riskant en we gingen voor een verdere begeleiding door de vroedvrouw en een poliklinische bevalling in Sint Vicentius. Sinds dat ik te horen heb dat mijn dochter in stuit ligt ben van alles beginnen te doen op raad van mijn vroedvrouw : moxa, oefeningen, osteopaat, en tot nu toe blijft ze lekker liggen. ik moet eerlijk zeggen dat ik bang ben. Ik heb zelf nooit verwacht dat ik deze situatie zou moeten mee maken. ik heb tot nu toe een droom zwangerschap gehad, geen enkel last, misselijkheid of zo iets, niets! en nu dit... heb veen tranen laten lopen. Ik ben bang van een uitwendige kering en nog meer van een keizersnede. Ik droomde van een natuurlijke vaginale bevalling, maar het is duidelijk dat sommige dingen in het leven kan je niet meer controleren. We wachten op onze volgende afspraak met de gynaecoloog om te horen naar de mogelijkheden, nochtans zijn we zeer goed geïnformeerd door onze vroedvrouw die klaar staat voor een vaginale stuitbevalling in sint vicentius, maar natuurlijk met een aantal aanpassingen zoals je zelf verteld in je verhaal. Ik hoop nog altijd dat mijn dochter zich draait en dat we samen een natuurlijke bevalling kunnen hebben. Ik wil je nog eens bedanken om je verhaal te delen, geloof mij er zijn veel vrouwen gelijk als ik die enorm bang zijn omdat een vaginale bevalling met een stuitliggend kind een taboe blijft! spijtig genoeg. Gelukkig maar bestaan er vroedvrouwen, dokters en ziekenhuizen die in de kracht van de vrouw en van de natuur blijven geloven.

    BeantwoordenVerwijderen